شمشیر سفارشی کلکسیونی iesuke Katana

«نداشتنِ دست‌آویزی برای عبور از این زندگی، و به عبارتی نیافتنِ تعادلی برای برقراری آن؛ با این حال، شمشیرزنی را به مخفیگاه‌ خود تبدیل می‌کنم، اما با تکیه بر آن.» این جملاتِ یاگیو مونیوشی (1606-1529)، به خوبی نگرش سامورایی‌ها را در مورد شمشیرزنی در دوره‌ی توکوگاوا نشان می‌دهد. مونیوشی معتقد بود که لزومی ندارد تا شمشیرزنی یک عمل کاربردی باشد، در حالی که ایده‌اش، در قرن هفدهم، ایده‌ای غیر معمول و تا حدودی نشدنی بود. با این حال، تا قرن هجدهم، شمار بسیاری از سامورایی‌ها احساس مشابهی را تجربه می‌کردند. آن‌ها راهی را آغاز کردند که در آن به شمشیرزنی به شکلی رومانتیک نگاه کنند؛ راهی برای روشن‌نگری و غنا بخشیدن و پُر مایه کردنِ زندگی خودِ سامورایی، مانند تمرین کردنِ مراسم چای، کالیگرافی و خوش‌نویسی، مطالعه‌ی رقص نو و یا شعار دادن و آواز سر دادن. بسیاری از مردم رابطه‌ای نزدیک بین ذن و شمشیرزنی می‌بینند، مانند رابطه‌ی آن با نوشتن و یا مراسم چای‌خوری. اما ساده‌انگارانه است، اگر تصور کنیم که هدف از شمشیرزنی آموزش یا هدایتِ ذن است. این در حالی است که شمشیرزنی وسیله‌ای برای آموزه‌های اخلاقی کنفوسیوس نیز هست. در طول دوره‌ی توکوگاوا، موضوعات و مطالب نظامی، به عنوان بخشی از برنامه‌های درسی آموزش سنتی در ژاپن، مورد توجه و تأکید قرار گرفت، تا جایی که در برخی موارد، نیمی از روز صرفِ تمرین و آموزش‌های لازم می‌شد. شمشیرزنی در این مورد، به عنوان بخشی از فرآیند آموزشی مورد استفاده قرار گرفت. از طرفی دیگر، ذن عملی غیرِ روشنفکرانه است، و با تفکر مدرن چندان رابطه‌ای ندارد و ارزش آموزش و فراگیری علوم را ناچیز یا کم اهمیت جلوه می‌دهد. با این حال افراد بسیاری از پژوهشگران و آموزگارانِ شمشیر و شمشیرزنی، هسته‌ی اصلی تفکرِ پیرامون شمشیر را در تفکرات نئوکنفوسیوس می‌دانند و ذن را امری جانبی نسبت به شمشیرزنی در نظر می‌گیرند. به هر حال اما ذن به صورت کلی، تأثیری ژرف بر تفکر و روح ژاپنی داشته است.

مشاهده فیلم محصول

مشخصات